Eerste drukke week in Surabaya
Blijf op de hoogte en volg Shannon
12 Februari 2016 | Indonesië, Soerabaja
Selamat malam!
Het heeft even geduurd voor ik weer tijd had voor een nieuw verslag. We hebben het best druk hier namelijk. Niet persé met stage, maar vooral met alle dingen er om heen. Wij als lange blonde hollanders, vallen hier namelijk nogal op. Je ziet hier geen toeristen, en als je over straat loopt word je dan ook minimaal 5 keer aangesproken of je het erg vind om met iemand op de foto te gaan. In het begin is het best grappig, maar na de 10e selfie met een onbekende binnen 5 minuten, ben je het best wel zat.. Maar we blijven lachen.
Ook zijn we deze week begonnen met stage, het is hier zo anders als in Nederland. In Nederland behandelt een Fysiotherapeut elk halfuur een andere patiënt. Hier in Indonesië zien ze op de poli 17 patiënten op een dag en die behandelen ze met z'n 10en, en zodra de patiënt bezig is met een behandeling lopen ze weg. Niet bepaald effectief haha. Buiten onze stage zijn we vooral druk bezig met heel veel mensen ontmoeten. Praktisch elke dag staat er wel iets op de planning. Vandaag hadden we eerst stage van 8 tot 11, en daarna hebben we geluncht met onze begeleider uit het ziekenhuis. We hebben heerlijk gegeten, maar van sommige dingen word ik toch niet heel vrolijk. Vissen met de kop er nog aan op tafel zien staan, krijg ik niet echt honger van, maar lekkere vis was het uiteindelijk wel. De rest van de middag stond vooral in het teken van ons zelf keihard voor schut zetten. Ons was verteld dat we om 1 uur een afspraak zouden hebben met de Vice-Directeur. Dit ging dus iets anders dan wij hadden verwacht. We moesten wachten in de wachtkamer van de Vice-Directeur, en toen zij naar buiten kwam moesten we haar meteen volgen. We kregen blijkbaar een hoorcollege, niet in het engels, nee in het Bahasa Indonesia. 2,5 uur lang hebben we vooraan moeten zitten en luisteren naar een college, waar we geen ruk van snapten. Zaten we dan, allemaal moeite met onze ogen open te houden. Tot er ineens in het engels gevraagd werd of wij even naar voren wilden komen. Voor 150 studenten moesten we ons voorstellen en zeggen wat we kwamen doen. Dat was nog niet zo erg, tot ze ons vroegen 1 voor 1 een indonesisch liedje te zingen door een microfoon. Ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld, en de rest met mij denk ik. Daarna moesten wij nog een Nederlands liedje verzinnen dat we moesten zingen voor de indonesische studenten. En wat is dan makkelijker dan "Bewegen is gezond" van kinderen voor kinderen. Stonden we daar als een stelletje gekken voor 150 studenten op en neer te springen, en zij snapten er maar niks van. Al met al, het was me het middagje wel hahaha.
Morgen kunnen we gelukkig een beetje uitslapen, want na een week om 6:45 op staan, ben ik er wel weer even klaar mee.
Selamat Tinggal
Het heeft even geduurd voor ik weer tijd had voor een nieuw verslag. We hebben het best druk hier namelijk. Niet persé met stage, maar vooral met alle dingen er om heen. Wij als lange blonde hollanders, vallen hier namelijk nogal op. Je ziet hier geen toeristen, en als je over straat loopt word je dan ook minimaal 5 keer aangesproken of je het erg vind om met iemand op de foto te gaan. In het begin is het best grappig, maar na de 10e selfie met een onbekende binnen 5 minuten, ben je het best wel zat.. Maar we blijven lachen.
Ook zijn we deze week begonnen met stage, het is hier zo anders als in Nederland. In Nederland behandelt een Fysiotherapeut elk halfuur een andere patiënt. Hier in Indonesië zien ze op de poli 17 patiënten op een dag en die behandelen ze met z'n 10en, en zodra de patiënt bezig is met een behandeling lopen ze weg. Niet bepaald effectief haha. Buiten onze stage zijn we vooral druk bezig met heel veel mensen ontmoeten. Praktisch elke dag staat er wel iets op de planning. Vandaag hadden we eerst stage van 8 tot 11, en daarna hebben we geluncht met onze begeleider uit het ziekenhuis. We hebben heerlijk gegeten, maar van sommige dingen word ik toch niet heel vrolijk. Vissen met de kop er nog aan op tafel zien staan, krijg ik niet echt honger van, maar lekkere vis was het uiteindelijk wel. De rest van de middag stond vooral in het teken van ons zelf keihard voor schut zetten. Ons was verteld dat we om 1 uur een afspraak zouden hebben met de Vice-Directeur. Dit ging dus iets anders dan wij hadden verwacht. We moesten wachten in de wachtkamer van de Vice-Directeur, en toen zij naar buiten kwam moesten we haar meteen volgen. We kregen blijkbaar een hoorcollege, niet in het engels, nee in het Bahasa Indonesia. 2,5 uur lang hebben we vooraan moeten zitten en luisteren naar een college, waar we geen ruk van snapten. Zaten we dan, allemaal moeite met onze ogen open te houden. Tot er ineens in het engels gevraagd werd of wij even naar voren wilden komen. Voor 150 studenten moesten we ons voorstellen en zeggen wat we kwamen doen. Dat was nog niet zo erg, tot ze ons vroegen 1 voor 1 een indonesisch liedje te zingen door een microfoon. Ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld, en de rest met mij denk ik. Daarna moesten wij nog een Nederlands liedje verzinnen dat we moesten zingen voor de indonesische studenten. En wat is dan makkelijker dan "Bewegen is gezond" van kinderen voor kinderen. Stonden we daar als een stelletje gekken voor 150 studenten op en neer te springen, en zij snapten er maar niks van. Al met al, het was me het middagje wel hahaha.
Morgen kunnen we gelukkig een beetje uitslapen, want na een week om 6:45 op staan, ben ik er wel weer even klaar mee.
Selamat Tinggal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
